Het is niet zomaar een pakje dat vanmiddag hoogst persoonlijk tussen 14.00 en 16.00 u. door PostNL wordt bezorgd. Er is een handtekening voor nodig en dat zegt wat. Nog een paar uur en dan staat mijn nieuw MacBook Air voor me te shinen, zoals m’n kinderen zouden zeggen, op tafel. En dan zit er geen sticker onderop de laptop met nummer 44610 en de strenge mededeling: ‘Eigendom van …’ Deze laptop is helemaal van mijzelf, ik kan erop zetten wat ik wil zonder toestemming van een narrige systeembeheerder. Is het nou echt nodig dat zo van de daken te schreeuwen? Daarom is het misschien handig om even wat meer over het belang van deze aankoop te vertellen.
Om het maar bot te zeggen: Ik sta per 1 maart op straat. Gekke uitdrukking eigenlijk, want ik sta wel vaker op straat, maat hier zit een hele andere lading achter. Ik heb er intussen een hele carriere in de media opzitten. Begonnen met stukjes schrijven voor de krant, kinderen gekregen, daarom weinig werken, in de gordijnen hangen, uitdaging zoeken en krijgen bij het Radio 1 Journaal van de NOS, heksenketel en veel stress, geweldige televisieprogramma’s en de laatste acht jaar bovenop het nieuws als samensteller bij Radio 1, bezuinigingen, reorganisatie, op straat. Zo kun je 32 jaar werken toch zonder veel moeite in vier regels stoppen, maar ik zou er net zo goed een boek over kunnen schrijven.
En nu dan? Zak en as? Dat gelukkig niet, ook al ben ik erg boos op mijn werkgever geweest, heb er verdriet om gehad, want het is en blijft een pijnlijke gewaarwording dat iemand niet meer verder met je wil en je spullen dus moeten worden ingeleverd, zoals laptop en mobiele telefoon. Vandaar dus de aanschaf van deze veelbelovende MacBook Air 13″ 1,6GHz dual Core i5 / 8GB / 128GB. Vooral met die 8GB werkgeheugen ben ik blij, kan ik lekker veel schermen open hebben, ook al ga je door al die afleiding niet gedisciplineerder werken.
Met deze laptop ga ik aan het grote avontuur beginnen om ‘voor mijzelf te beginnen’. Doodeng, totaal andere sector en een heel andere manier van denken. Ik ben in januari begonnen aan de opleiding ‘Equine Assisted Coaching’. Wat zeg je? In gewoon Nederlands is het een opleiding tot het coachen van mensen waarbij paarden worden ingeschakeld. Paarden hebben haarfijn in de gaten wat voor vlees ze in de kuip hebben en reageren daar ook zonder reserves op. Het gedrag van het paard houdt mensen een spiegel voor waardoor ze de reacties van anderen beter kunnen begrijpen. Het helpt ook het eigen gedrag beter te begrijpen.
Daar valt heel wat meer over te vertellen, maar nu houd ik het bij het vinden van mijn draai in deze nieuwe situatie. Want wat vind ik het heerlijk dat ik aan iets nieuws mag beginnen en dan ook nog met iets dat ik vanuit m’n hart heel graag wil doen. Daarom ben ik ook blij met deze nieuwe opleiding en een ander traject waarmee ik leer ondernemer te worden. Je zou zeggen: je bent al een heel eind in de goede richting. Dat is ook zo, maar zo voelt het niet. Ik ben niet van het heel geduldige type en vind het ook veel prettiger als alles overzichtelijk is. Nu hang ik ongeveer van onzekerheden aan elkaar. ‘Daarmee kom je uit je comfortzone’, constateert de ondernemerscoach laconiek. Hmm, daar houd ik niet zo van, maar het schijnt goed voor een mens te zijn.
Gisteravond was ik ondernemend op internet bezig en kwam daar een vacature tegen als samensteller bij een van de publieke omroepen en dat triggerde ook. Dus moet er vandaag een sollicitatiebrief worden geschreven, waaruit blijkt dat ik voor die functie toch wel een geweldig goede kandidaat ben. Ondertussen zit ik ook in de molen bij het UWV, wat ook een bijzondere ervaring is. Netjes op tijd ingeschreven en direct gebombardeerd met allerlei mailtje die in m’n werkmap (?) zouden zitten. Een week later een dreigende brief dat ik meer ben gaan werken en dat ik op m’n uitkering wordt gekort. Maar beste mensen bij het UWV, ik heb me net ingeschreven en heb van mijn hele leven nog geen uitkering ontvangen! Dan maar bellen, vriendelijke dame, snapt het ook niet, maar collega die het heeft behandeld belt tussen die vrijdagmiddag en de volgende week maandag 15.20 u. terug. Echt zo op de minuut gepland. Ik kon het bijna niet geloven en terecht, want een week later ben ik nog niet teruggebeld. Ik ben duidelijk niet de enige die nog wat problemen heeft met discipline en afspraken nakomen. Maandag maar weer bellen. Vanavond eerst het feestje van Carina die 50 wordt en die nog in haar trouwjurk van ruim 25 jaar geleden past. Over discipline gesproken.
